O servizo de Teleasistencia Domiciliaria da Deputación de Pontevedra atendeu durante o ano 2015 máis de 400 persoas, que xeraron un total de 4.300 chamadas de alarma. O servizo, cofinanciado pola institución provincial en colaboración cos 47 concellos de menos de 20.000 habitantes adheridos, prestou servizo durante o ano pasado a 402 persoas maiores ou con algún grao de discapacidade, que viven soas pero gozan da suficiente autonomía para permanecer nos seus fogares.
A teleasistencia garante unha atención efectiva durante todos os días do ano e a calquera hora do día. No momento que o usuario o desexe ou precise pode establecer comunicación cun teleoperador, a través dun pulsador colgante que levan incorporado. Así, durante o 2015 atendéronse un total de 4.391 alarmas, das cales 225 foron debidas a emerxencias sanitarias ou sociais.
Ademais, para paliar os sentimentos de soidade e illamento das persoas, o servizo efectuou no mesmo período 276 visitas de seguimento, que se sumaron ás visitas que se realizan habitualmente para a resolución de diversas incidencias. Asemade, organizáronse 7 xornadas de convivencia, co obxecto de proporcionarlles aos usuarios e usuarias un tempo de lecer e un espazo de intercambio de experiencias e inquedanzas.
O servizo está a cargo de un teleoperador especificamente preparado para atender as necesidades dos usuarios e usuarias dun xeito cálido e humáne de apoio a demandas de angustia, soidade, e accidentes domésticos; mobilización de recursos ante situacións de emerxencia sanitaria, persoal ou social; xestión de axendas para lembrar datos importantes sobre a toma de medicación e a realización de xestións; e seguimentos permanentes dende o Centro de Atención, mediante chamadas telefónicas periódicas. Ademais, tamén se efectúan chamadas de felicitación por aniversarios, santos e outras datas sinaladas.
O mesmo, permite a permanencia dos usuarios e usuarias no seu medio habitual e o contacto permanente co seu entorno socio familiar, evitando o illamento social e a soidade. Deste xeito, evítanse institucionalizacións innecesarias ao tempo que se asegura unha intervención inmediata ante posibles situacións de crise persoais, sociais ou médicas.
